Rijssense Psalmen

1.
Minn God, minn God, woer zee-J toch hen egoan?
Ik skreewe t oet en gùlle heete troann;
geewt toch beskeed, wat he-J miej an edoan?
Heur toch minn klachen.
Ik koarme t oet biej daage en biej nachen,
Iej bliewt zoo vear,
et hatte wort neet stille.
Kom toch wierumme, geewt miej nieje wille –
ik kan neet mear.

2.
Ik weete, God, dàt Iej kaant haejleg zeent
en dàt Oewn troon op hooge lofzaank steet
woer Israël in mùejte en vedreet
aajt hen mog vluchen.
Iej huern de oolde leu, Iej huern ùer zuchen.
Zee ruepm Oe an,
Iej maakn ze vriej van skaande,
zee leang zikzelf in oewe stoarke haane,
Den helpen kan.

3.
Mer ik, ik zin nen worm, gin meanske mear,
de minne leu gunt miej gin leawn, gin ear’.
Zee stèkt de tonge oet en doot miej zear
en skudt ùer kùppe.
Zee spott met miej, goat met miej op de lùppe
en skreewt: Zinn God,
Den aajt an um de zeangn gef,
en um duur alle mùejte hen edreangn hef,
hef um vestòt.

4.
Al seent de skoot van moo gung ik Oewn weg,
iej hebt miej vaejleg an ùer’ bùste ‘leg.
Van keends of an hebt iej tot miej ezeg:
Ik zin Oewn HEARE!
Bliewt dan neet vot, weas miej in nood geneareg.
Heur noar min skreewn,
want umm miej hen stoat dwoazen
en bolln van Basan fàel te doln en roazen
as weelde leewn.

5.
k Zin oetegùtn as waater op de groond,
de butte zitt miej slok, et hatte blood
en is esmueltn in t binnste van t gemood.
t Lik of k goa stoarven.
Minn krach is vot en oetedruengd as skoarven.
Gin léed, gin lof,
de tonge zoonder taale
zit vast’ eplakt. Hee leg miej deepe daale
in dood en stof.

6.
As weelde huene zeent zee lùs ebrùkn,
met hell’ge kùppe umm miej hen etrùkn
en hebt miej duur de haan’ en veute ‘stùkn!
Deep in de putte
was ik ezuekn en tealn ik al minn butte.
Umm al min leed
stuen zee te loern, te lachen;
zee goojn et lot toew zee minn mùejte zaggen
en deeln min kleed.

7.
Iej HEARE, minne Stoarkte, maak toch an.
Iej weet dàt ik miejzelf neet helpen kan.
En red miej van et zweard dàt aajt vedan
miej noar et leawn steet;
van n vaalsen hoond den hell’g en heeweg angeet
en red miej dan
oet n muule van nen leeuwe,
van huerne van de ossens as ik skreewe –
Iej komt tr an!

8.
Non heb ik minne bruers wat an te zegn.
Ik wil Oewn Naam biej ùer an t hatte legn,
miln tusken t volk an Oe de lofzaank brengn,
Oe wil ik priezen.
Iej, Zinne knechte, wilt Um ear bewiezen
en t noageslacht’
van Jakob, geewt Um eare
en beewt vuur Um, Hee hef – oewn God en HEARE –
an oons edach.

9.
In oons vedreet is Hee neet vot ebleewn.
Viej reupm Um an; Hee lustern noar oons skreewn.
Alns wat ik Oe beloawd hebb’ wil ik geewn
met wee Oe vreezen.
An truuregen heb Iej Oew guens beweezen.
Zee hebt et good;
en wee Oe neareg zochen,
Oe priezen en geduureg op Oe wochen
kriengt nieje mood.

10.
Dr kuemp nen dag dàt oet de vearste stean
de leu zik vuur de HEARE buungt in vrea.
Hee zal van disse weald de Koonek wean;
éen volk, éen taale.
Joa ook de gruetsen buungt zik vuur Um daale.
Hee zal in nood,
wonear et leawn an skoarven,
en leu ten oonder goat en deankt te stoarven,
redn van de dood.

11.
Et noageslacht’ zal as nen trouwen knech
alns duurveteln wat van Um is ezeg.
Zin Woord wort aajt vedan in t hatte ‘leg
van de geslachen
dee zeeker komt, want Hee hef goo gedachen.
Zee stoat op wach
en geewt Um alle eare;
Hee hef t vuur oons – Hee, oonzen God en HEARE! –
terechte ‘brach.

Volgt nog