Rijssense Psalmen

1.
Breng daank an oonzen HEARE,
want Hee is good en groot,
vuur eeweg oons geneareg,
Hee redt oons oet de nood.
Zoo munn viej van Um spràkn!
Hee huert oons bange zuchen,
Hee zal de kàtne bràkn
en dut de viejaand vluchen.

2.
Hee brag oons biej mekaander
vanoet de vearste stea,
oet t eene laand en t aander
woo wied dàt ook mag wean.
Wát dwàln dr mer wat roond,
langs weelde, weuste huegtes,
mer vuenn gin vaste groond
in disse dorre druegtes.

3.
De dùs gaf vùlle heender,
de honger deer zoo zear.
De krachen wùrn slim meender,
t huel op, zee konn neet mear.
Zee skreewn tot God in nood
all ùere bange klachen.
De HEARE huern en voort
gaf Hee wier nieje krachen.

4.
Non wil de HEARE gearne
met Israël op n trad
en dut et volk tevreane
wonn in ne stoarke stad.
Daank Um Den met oe geet,
want Hee dut woonderwoarken.
Hee zal oe as Zin Keend
met brood en waater stoarken.

5.
Wát zatn dr as ne skemme
in t duuster van de dood
in iezers, in de klemme
deep daale in de nood.
Zee woln met gruetse proat
teengn n droad in en doewnùereg,
neet lustern noar Zinn road,
neet leawn noar Zinne wùere.

6.
Toew zee ginn eare gaffen
an God, hef Hee ezeg
dàt Hee ze streng zol straffen;
zee stroekeln op de weg.
Ginn helper was dr biej.
Toew reupn zee tot de HEARE.
Hee lustern en opniej
was Hee Zin volk geneareg.

7.
Zee warn neet lenger bange;
et duuster maakn Hee lech.
wat krom was en wat krange;
de HEARE maakn als rech.
Priest dan Zin woonderwoark;
gin meanske is tr wiezer,
ginn kàtns of duurn te stoark:
Hee bràk al t broons en iezer.

8.
Wát leawn dr in de skaande
en warn van skaamte rood;
zee zatn met lùege haane
te groezeln van wat brood.
De zeunde deer zoo zear,
de zeele mos deep’ zuchen.
Et leawn was vot en vear,
woer non nog hen te vluchen?.

9.
Zee skreewn ùer’ bange klachen
tot God; Hee huern en gaf
ze op Zin Woord wier krachen
en redn ùer van et graf.
Brengt vuur Zinn woondern daank.
Priest vuur Zinn angezichte
met offers en geklaank
Zinn trouw an Adams wichter.

10.
Wát gung dr op et waater
met skeepe oawer zee.
Zee haandeln vroo en laate
zoo laank de zunne skeen.
Toew wùrn ze t wal gewoar,
Zinn woarken en Zinn woondern.
Hee stuern nen storm en doar
begun de zee te doondern.

11.
Dan gung ze in de huegte,
dan wier de deepte in.
Dr was gin laand, ginn druegte,
gin eane of begin.
Toew hung ùer, dol van t weejn,
de moodvearn op de skoone.
Zee zwiemeln en zee zweejn
as zatte keals in t roone.

12.
Met doodsskrik in de butte
kon zee niks aans as skreewn.
God haaln ze oet de putte
en hef ze mood egeewn.
Hee spreuk ’n machteg woord;
de zee mos noar Um lustern.
De storm huel op en voort
heurn iej de golven flustern.

13.
De zeeleu kreeng wier wille
de loch wùr klaor en lech,
de zee was wied en stille
en God wees ùer de weg.
Loat al wat leawt Um daankn,
de jonge leu, de griezen
en vuur Zinn eare waakn,
Zinn trouw, Zinn woondern priezen.

14.
Hee maakn de groote streume
tot dor en dùsteg laand;
gin welle, grùs of beume,
niks aans as zoolt en zaand.
De HEARE gaf wal straff’,
mer is neet gearne helleg,
want noa de druegte  gaf
Hee waater oet de welle.

15.
Hee gaf et laand wier rùste,
deer heemelsluuzen  lùs.
Woer t druege was en dùsteg,
doar wur t wier greun van t grùs.
De leu dee wosseln monn
op n biestern en oonzeeker,
kon non wier vaejleg wonn
en leawn biej brood en beeker.

16.
Zee zeejn et zoad, zee brachen
nen wienstok in de groond.
Zee wochen en zee zaggen
de vruchen, groot en good.
Met zunne en met reang,
met jonge zùens en keender
hef Hee Zin volk ezeangd.
De beeste wurn noojt meender.

17.
Smangs zeent tr slimme daage,
van mùejte en vedreet
en kriengt ze hatte slaage,
mer God vegàt ùer neet.
Hee dut de gruetse leu
vear vot in t duuster zwoarven,
mer n meanske, oarm en meu,
zal ear’ en riekdom oarven.

18.
De ealke leu hebt wille
umm wat God hef edoan,
mer slàchte leu zwiengt stille,
zee hebt et neet vestoan.
Wee klook is zal t venemm
dàt God in oonzen waandel
met oons te maakn wil hebm,
oet leefde met oons  haandelt.

Volgt nog