1.
Min volk, ik wil oe gearne oonderrichen.
Doo toch oew’ oorn wied lùs vuur minn gedichen,
de roadsels en de spruekn oet oole beuke,
van vrooger daage, dee ik oonderzeuke,
dee-w huert en weet en an oons zeent vemeald
en oonze vaaders an oons hebt veteald.
2.
An oonze zùens, de laatere geslachen,
veboargt viej neet Gods goons en goo gedachen,
de woondern van de HEARE dee viej zaggen,
Zinn lof, Zinn woarken en Zinn groote krachen.
Zin woord hef Hee in Jakob op eskreewn,
en Zin gebod in Israël egeewn.
3.
De vaaders munn ook vuur Gods Angezichte
oawr Zinn woondern kùjrn met de wichter.
God wil dàt ook de kleann Zinn Naam zùet priezen
en opstoat umm ùér kleann te oonderwiezen
en zoo van keend tot keend vetrouwt op God,
Um neet vegàt, mer leawt noar Zin gebod.
4.
Dan zùet de wichter met de HEARE waandeln
en neet zoo as dee dwoaze vaaders haandeln
dee aajt vedan – met n hatte dàt viejaandeg,
dag in dag oet doewnùereg en opstaandeg -,
neet lustern woln noar God en noar Zin Woord,
hen ende wier gung tusken leawn en dood.
5.
Noojt zoln de zùens van Efraïm, joa wisse,
met ùere skoarpe pieln nen viejaand missen.
Mer toew de stried begun vùch dr gineene;
zee vluchen vot met doodsskrik in de beene.
Ze dachen neet an God en an al t goo,
de woondern dee Hee deer en Zin veboond.
6.
Deank toch wierumme an Gods groote krachen
dee oonze vaaders in Egypte zaggen,
in Zoans veald. Woer God et deepe waater
met groot geweald duurmiln deer, en eawn laater
heel Israël miln duur de zee leut goan
en t waater as ne muure stael bleef stoan.
7.
Hee wees de weg; ne wolke boawn de steender
gaf skaa, gaf lech vuur all’ Israëls keender.
Hee hùw de hatte rotsen kàts an bùlle;
zee druenkn et waater, as ne zee zoovulle.
Hée dee ze dreenkn, Hée bruek de steenrots lùs
en gaf ze streume waater teeng de dùs.
8.
Mer eawnzoogood in t laand van zaand en dreugte
bleewn zee mer zuende doon teengn Allerhuegsen.
En deep in t hatte helleg en doewnùereg,
gung zee teengn droad in met strabaante wùere.
Alleeneg waater – dàt ko-j wal vegàtn,
want zee hadn zinne umm zik zat te àtn
9.
Zee gung toew met z’n alln teengn God an t distern
en zearn: Woer zal oons dissen God Den gistern
de rotsen sleug en waater oet de heugte
leut daale stroomn; woer zol Hee in de dreugte
nen toafel kloar kunn maakn vuur klean en groot
en heel dit volk bedeenn met vlaejs en brood?
10.
Toew Hee dàt huern wùr Hee op slag slim helleg.
Hee gaf Zin volk toch waater oet de welle?!
Zinn grimmeghaejd braann oawer Jakobs wichter,
Israël fiddern vuur Zin Angezichte,
want zee geleuwn neet in de mach van God
en woln neet lustern noar Zin good gebod.
11.
De wolken lustern wal noar God de Heare;
de heemelduurn gungn lùs, Hee gaf geneareg
van t manna umm te learn ùer God te priezen,
want t heemelbrood reangn op de kleann, de griezen.
Zee gaddern vùlle van de groond en voort
àtn alle leu van t koonenkleke brood.
12.
God breuk Zinn heemel lùs; met groote krachen
kùmn toew de zuudn- en oosenweend. Zee brachen
onmeujneg vùlle vlaejs, t wùr zwat van vluegeln,
as zaand, as stof zoo dichte, niks as vuegel.
Hee leut ze valln, miln in et kaampemeant,
joa zee vùln wied in t roone um de teantn.
13.
Zee àtn van t vlaejs, want dàt woln zee zoo gearne,
zee àtn tot zee kàj zat warn en tevreane.
Mer met al t àtn nog vaste in de haane
en t voogelvlaejs nog tusken ùere taane
maakn zee God helleg umm dit kwoad en voort
hùw Hee de gruetsen en de grùtsen dood.
14.
Skoonwal, zee skaejn neet oet in ùer gedachen
met zuende doon en umm Gods woark te lachen,
want zee geleuwn neet in nen God van woondern.
Dus gung de daage as nen daamp ten oonder,
de joarn gung ùer vuurbiej met groote skrik.
God sleug ze en joa, dán bekeern zee zik.
15.
Dan dachen zee wierumme an Gods woarken,
ùer Rots en Allerhuegsen en ùer Stoarkte.
Alleeneg met ùer moond hadn zee Um nuereg,
want zee bedruengn Um aajt met gladde wùere,
mer t hatte dwàln vear vot van alns wat good,
van wat van God is, vot van Zin veboond.
16.
Mer eawnzoogood is God neet gearne helleg,
Hee gaf toch brood, en waater oet de welle!
Want God is good, gedueldeg en geneareg,
gin skepsel, nee, want Hee is God en Heare.
Hee dach: Wat is toch t kleane meanskenkeend;
t is vlàejs en blood, nen zoch den kuemp en geet.
17.
Mer aaltied wier opniej, joa alle daage
huel t volk zik strak en stief oonder de slaage.
Zee konn in disse weuste weeldernissen
Israëls God, Den haejleg is, wal missen.
Zee dachen heelndal neet mer an den dag
dàt Hee met mach Zin volk in vriejhaejd brach.
18.
Deer Hee neet in Egypte groote krachen;
in Zoans veald de woondern dee zee zaggen?
Veraandern Hee toew neet in blood et waater?
t Was neet te dreenkn. En stuern Hee neet eawn laater
de vleengn en mungn umm ùer vedan te stàkn,
kikvùrske umm Egypte t heuwd te bràkn?!
19.
De wùrme knaang de wotteln van de beume,
de spreenkhaann goojn zik op Egyptes streume
en vràtn alns op. Egyptelaand wùr wakker;
doar was gin àtn mear op de kaale akker…
Met groote haagelsteender hef toew God
ùer viengnbeume en wienstok daale ‘stot.
20.
Met heemelvuer en haagel sleug Hee baejde:
de beeste en de deers in veald en waejde.
Zinn helleghaejd braann as een vuer zoo gleujndeg,
ook was Zinn groote grimmeghaejd onmeujneg.
De engeln van t vedoarf stuern Hee duur t laand,
noar ieders oarf; Egypte stuen in braand.
21.
Hee wol Zinn groote helleghaejd neet meendern;
de duustre dood trùf oole leu en keender.
Met zeektes dee et heele laand bedùrven
sleug Hee de deers dee daale vùln en stùrven.
De dood zetn t heele laand in vuer en vlammn
en trùf de uelste zùens, de krach van Cham.
22.
Hee brach Zin volk noar boetn in t laand van druegte;
Hee gung vuurop duur zaand en weuste huegtes
– as Skeeper van Zinn skùepe – en zoo lange
as Hee ze laejn, was tr gin meanske bange.
Doar was ginn viejaand mear umm t volk te vleukn,
want zee warn in de deepe zee vedreunkn.
23.
God brag ze op nen stea woer zee wier vaejleg
konn wonn in vrea op groond, dee good en haejleg
en hooge was, nen boarg den zee geneareg
oet haane kreengn van ùere God en Heare.
Zinn rechterhaane hef met groote mach
de volken dee doar wonn vear vot ejag.
24.
God hef de stamn ùer oarfdeel an eweezen,
umm doar in teantn te wonn en Um te vreezen.
Mer Israël wol toew opniej, doewnùereg,
neet lustern noar ùer God en Zinne wùere.
Zee hebt doar n Allerhuegsen teengn estoan
zoo as de vaaders vrooger hadn edoan.
25.
Ze warn vuur God en vuur gin meanske bange.
Et hatte in ùer lief was koold en krange,
zee deern teengn t zinne, maakn ùer God tot skaande
zoo as nen boagel in vekeerde haane
woervan de skoarpe pieln de oongn bedreengt;
neet rech vuuroet, mer alle kaantn op vleengt.
26.
Zee buungn deep’ daale vuur de beeldn, zee slachen,
doar offers dee zee op de huegtes brachen.
God wùr slim helleg umm ùer zeundeg haandeln
en wol met Israël neet vearder waandeln.
Zin Hoes in Silo wùr ne luege stea,
biej t meanskenkeend wol Hee neet lenger wean.
27.
De viejaand kùm, want zoonder God de Heare
nùmn zee et volk, en nùmn zee vot de eare.
God stuern et zweard; Zin helleg Angezichte
was op et laand en braann op Jakobs wichter.
Woer jonge keals in t heete vuer vergungn,
wùr vuur de meaks gin brulfteléed ezungn.
28.
Et zweard trùf ook et priesterlek geslachte.
De werrevrouwn vuenn ginne troann, gin klachte.
Toew stuen de Heare op noa duustre nachen,
zoo as noa t sloapn nen stoarken keal op krachen,
wier wakker wort en oet nen deepen roes
opniej wier hear en measter is in hoes.
29.
Hee vùl de viejaann dood’lek in de rugge,
Hee jaang ze vot, zee monn met skaande vluchen.
An Jozefs teantn is Hee vuurbiej ewaandelt,
met Efraïm hef Hee neet mear ehaandelt.
Mer Juda’s stam kues Hee as oarfeniss’,
en Sions boarg, woer Hee zoo gearne is.
30.
Want Sions boarg was haejleg in Gods ooge.
Op disse stea, op vaste groond en hooge
bouwn Hee Zin Hoes, nen troon vuur God de Heare,
joa hueger nog dan zunne, moan’ en steare.
Zoo as de weald vuur eeweg vaste steet,
zoo zeeker is Hee God Den met oons geet.
31.
Toew kues Hee David, den as jonge gearne
met skùepe gangs was en met t woark tevreane.
Gin meanske ha zonn skeeper oet kùnn kiezen
umm Israël, Gods volk, de weg te wiezen.
Hee brag zinn volk as koonek en as knech
met vaste haan’ oet t duuster noar et lech.